پایت را که از زمین بر می گیری آسمان راههای بی کرانش را به تو نشان خواهد
داد.تو را در بر خواهد گرفت و چونان امانتی لطیف بالا خواهد برد.آن وحشت گنگ
و بدوی از ارتفاع صفیر گلوله هایی که با خود طنین مرگ دارند دیگر نخواهدت
ترساند.
در نگاهت آسمان و زمین به هم می پیوندند تا افق شوند:جایی برای در آمدن و
لاجرم غروب کردن و اگر غروب این گونه خونین نباشد چگونه آفتاب هر صبح طلوعی
تازه خواهد داشت.